Hallo, ik ben Ingrid Duret- Wientjes,
getrouwd met Steven, mama van Max (6) en Lea (2) en fysiotherapeute voor mensen en vanaf 2004 ook voor dieren. Na 15 jaar als humaan fysiotherapeute gewerkt te hebben, heb ik besloten om alleen nog maar paarden te behandelen en hun mensen te coachen omdat daar mijn passie ligt.

Al van kleins af aan is alles op, om en aan de paarden magisch voor mij. Van de warme adem uit hun neusgaten als ze je begroeten tot de geur van mest en leer. Hun kauwgeluiden tijdens het eten tot het briesende geluid bij elke galopsprong. De keuze om te gaan werken met paarden ligt dan ook voor de hand.
Hele dagen spendeerde ik met alle liefde van de wereld aan de zorg voor de paarden, alles deed ik voor ze en toch kreeg ik niet altijd terug waar ik op hoopte. Het lukte heel vaak niet om die fijne nageeflijkheid te krijgen, die goede stelling en buiging, die rechtgerichtheid, die mooie wending of die perfecte volte. Laat staan dat ik fijn en goed kon doorzitten. Wat wel lukte was een bok met een hap zand als gevolg, een hap uit mijn arm, een nukkig paard, een veel te ruime wending en een vierkante volte. Waarom nou? Ik deed zo mijn best. Het werd door degenen die geacht werden paardenkennis te hebben bestempeld als ‘een paard met een vervelend karakter’… Super frustrerend was dat!

Door mijn opleiding tot humaan fysiotherapeut en tot fysiotherapeut voor dieren en de vele bijscholingen o.a. op het gebied van horsemanship, academische rijkunst, houding en zit en hoefkunde, heb ik echt geleerd hoe gevoelig paarden zijn en hoe nauw de verzorging, training en het gebruik van houding en zit komen om het welzijn en de beweging van paarden te kunnen optimaliseren. En daarmee dan ook zelf optimaal van mijn passie te kunnen genieten.

Mijn lieve, gevoelige en extraverte merrie liet mij heel goed zien wanneer ik het goed deed en wanneer niet. Zij is, nog steeds gelukkig, mijn grote leermeester. Ik geloof dus allang niet meer in ‘een vervelend karakter’. Als we de kleine signalen niet zien gaan ze voor de grote en dat kan vervelend uitpakken.

Inmiddels ben ik er van overtuigd dat als we bereid zijn om kritisch naar onszelf te kijken, in de spiegel durven te kijken die de paarden ons voorhouden en er voor open staan om te veranderen wat niet goed (genoeg) is, we een fantastische diepe band met ons paard kunnen opbouwen waardoor we optimaal van onze hobby paardrijden kunnen genieten. En zeker niet onbelangrijk: ons paard kan en mag volledig zichzelf zijn in een veilige omgeving. Een ontspannen paard zonder stress die vol zelfvertrouwen in het leven staat presteert beter, laat de ruiter op een roze wolk zitten en is minder gevoelig voor blessures. Hoe fijn is dat?